για κάποιον λόγο βλέπω την εικόνα με εναν απίστευτα θετικό τρόπο...Μετά την απόγνωση έρχεται η ευτυχία...Πρέπει να πέσεις για να σηκωθείς...
Χώματα βρεγμένα από λήθηκι εγώ πάλι απλώνω το χέρι μουμήπως και βρω σκιά να ακουμπήσωσαν η ζωή με τραβάει μπροστά.Μήπως κατάλαβα ποτέ μουπως η μνήμη, σεντόνι λευκόμε ασπρόμαυρες τελείες,ήτανε πάντοτε μπροστά μου;Κι εγώ, ένα χέρι μονάχα,με απλωμένα δάχτυλακαι καφέ καρό σακάκι,προσπαθώ να την αγγίξω.Και φοράει τακούνια ψηλά,και μαλλιά ως τον λαιμόίσα που να αγγίζουν τα χρόνιαπου πέρασαν από πάνω της.Και μου απλώνει το χέρικαι νιώθω τη λήθηνα ξεσκεπάζεται μέρα με τη μέρασαν μικρό παιδί που θέλει να παίξει.Μα δεν μπορεί.Γιατί στη ζωή η μνήμηπρέπει να μένει ξένημέσα στα βρεγμένα χώματα.Και το σεντόνι.Το σεντόνι πάντα θα την κρύβει.Κι εσύ ποτέ δεν θα καταλάβειςγιατί το άλλο της χέρι πιάνει το κεφάλι.
Δημοσίευση σχολίου
2 σχόλια:
για κάποιον λόγο βλέπω την εικόνα με εναν απίστευτα θετικό τρόπο...
Μετά την απόγνωση έρχεται η ευτυχία...
Πρέπει να πέσεις για να σηκωθείς...
Χώματα βρεγμένα από λήθη
κι εγώ πάλι απλώνω το χέρι μου
μήπως και βρω σκιά να ακουμπήσω
σαν η ζωή με τραβάει μπροστά.
Μήπως κατάλαβα ποτέ μου
πως η μνήμη, σεντόνι λευκό
με ασπρόμαυρες τελείες,
ήτανε πάντοτε μπροστά μου;
Κι εγώ, ένα χέρι μονάχα,
με απλωμένα δάχτυλα
και καφέ καρό σακάκι,
προσπαθώ να την αγγίξω.
Και φοράει τακούνια ψηλά,
και μαλλιά ως τον λαιμό
ίσα που να αγγίζουν τα χρόνια
που πέρασαν από πάνω της.
Και μου απλώνει το χέρι
και νιώθω τη λήθη
να ξεσκεπάζεται μέρα με τη μέρα
σαν μικρό παιδί που θέλει να παίξει.
Μα δεν μπορεί.
Γιατί στη ζωή η μνήμη
πρέπει να μένει ξένη
μέσα στα βρεγμένα χώματα.
Και το σεντόνι.
Το σεντόνι πάντα θα την κρύβει.
Κι εσύ ποτέ δεν θα καταλάβεις
γιατί το άλλο της χέρι πιάνει το κεφάλι.
Δημοσίευση σχολίου