Μια αφίσα που μου θυμίζει πολλά. Ασπρόμαυρη. Όπως ασπρόμαυρη είναι και η πόλη αυτή. Με τα ψηλά κτήρια και τον εξαφανισμένο ουρανό. Με εκείνο το μεγάλο πάρκο στη μέση του πουθενά, με τις πολλές γέφυρες και τη μεγάλη λίμνη στο κέντρο, μήπως και πλύνει λίγο από το μαύρο της φωτογραφίας. Κι εσύ. Σαν να γυρνάς την πλάτη σου στο παραμύθι αυτό. Και τα μάτια σου φωτίζουν στο χρώμα του έξω κόσμου. Κι ας έχεις χαμηλώσει το βλέμμα. Κλαις; Τα ψηλά αυτά ασπρόμαυρα κτήρια δεν είναι για μας. Ποτέ δεν ήταν. Ακούς; Θέλω να με κρατήσεις από το χέρι και να ανέβουμε τα σκαλιά που φαίνονται θολά να πλέουν στο τέλος της βιτρίνας. Κι ας φύγουμε επιτέλους από το πλάνο αυτό. Μήπως και ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μας δεν μας αρκεί; Μήπως και φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε δυο τρία βήματα προς την λάθος κατεύθυνση; Ποιος ξέρει; Πάμε κι ας χαμήλωσε λιγάκι ο ήλιος. Από τον ήλιο μονάχα παίρνουμε. Το φεγγάρι αρκεί. Μας αρκεί. Γιατί μας δίνει όσο χρώμα θέλουμε. Μας δίνει. Ποτέ δεν χρειάστηκε να πάρουμε.
1 σχόλιο:
Μια αφίσα που μου θυμίζει πολλά. Ασπρόμαυρη. Όπως ασπρόμαυρη είναι και η πόλη αυτή. Με τα ψηλά κτήρια και τον εξαφανισμένο ουρανό. Με εκείνο το μεγάλο πάρκο στη μέση του πουθενά, με τις πολλές γέφυρες και τη μεγάλη λίμνη στο κέντρο, μήπως και πλύνει λίγο από το μαύρο της φωτογραφίας. Κι εσύ. Σαν να γυρνάς την πλάτη σου στο παραμύθι αυτό. Και τα μάτια σου φωτίζουν στο χρώμα του έξω κόσμου. Κι ας έχεις χαμηλώσει το βλέμμα. Κλαις; Τα ψηλά αυτά ασπρόμαυρα κτήρια δεν είναι για μας. Ποτέ δεν ήταν. Ακούς; Θέλω να με κρατήσεις από το χέρι και να ανέβουμε τα σκαλιά που φαίνονται θολά να πλέουν στο τέλος της βιτρίνας. Κι ας φύγουμε επιτέλους από το πλάνο αυτό. Μήπως και ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μας δεν μας αρκεί; Μήπως και φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε δυο τρία βήματα προς την λάθος κατεύθυνση; Ποιος ξέρει; Πάμε κι ας χαμήλωσε λιγάκι ο ήλιος. Από τον ήλιο μονάχα παίρνουμε. Το φεγγάρι αρκεί. Μας αρκεί. Γιατί μας δίνει όσο χρώμα θέλουμε. Μας δίνει. Ποτέ δεν χρειάστηκε να πάρουμε.
Δημοσίευση σχολίου